Na een zomer met bijna altijd heerlijk weer voor een vakantie is in Zeeland, is óók de nazomer zo fraai! Vrij hoge temperaturen, vrij veel zon, relatief weinig wind… Dus ook in de maand september zijn we prima tevreden met de bezetting…. Voor de gewassen zou een flinke bui zeer welkom zijn. Maar voor de camping; laat het nog drie weken zo blijven! 
Een tijdje geleden zag je dit beeld op een akker bij ons in de buurt. Een paar keer kregen we de vraag wat die grote rollen zijn, dus daarom hier een uitleg. Het is vlas. Wij telen het niet, maar een enkele collega in de buurt wel. In het voorjaar is de akker een prachtige blauwe bloemenzee. Later in het jaar ontstaan op de stelen kleine bolletjes, waarin zich donkerbruine zaadjes ontwikkelen. De beste kwaliteit wordt als zaaigoed gebruikt, het overige zaad wordt verwerkt tot lijnolie als grondstof voor onder meer verf, drukinkt, zeep en voedings- en geneesmiddelen. Maar vlas wordt vooral geteeld voor de vezel in de stengel van de plant. Na de oogst zie je de stengels als grote rollen op het land liggen en als je van dichtbij kijkt zie je dat ze vezelachtig zijn. Zij dienen als basis voor linnen. De wat meer houtige stengels worden gebruikt voor bouwplaten, papier of stalstrooisel.
Tot linnen verwerkt Europees vlas gaat als halfproduct naar vooral China en India om als volwaardig kledingstuk retour te komen. Beide landen nemen 85 procent van het Nederlandse vlas af. De rest wordt verwerkt in Europa, van linnen wanddecoratie tot (auto)stoelbekleding. Er is dus een kans dat je een product dat van vlas gemaakt wordt, over een tijdje nog ‘ns tegen komt!
Afgelopen donderdag was het met 36 graden bijzonder warm. Het was al een aantal dagen zeer zonnig; de tarwe was voldoende droog en rijp om te oogsten. We begonnen aan het einde van de middag aan het perceel naast de camping. We wilden dat graag klaar doen, omdat er nog heel wat percelen moeten gebeuren én omdat voor zaterdag regen voorspeld werd. Veel kinderen op de camping konden vanwege de hitte niet slapen en bleven lang op (“Nu is heel m’n klok van slag!”). Een aantal stond aan de rand van het perceel te kijken naar het combinen. Het werd al donker. “Boerin Carolien, wanneer slapen jullie eigenlijk?” Grappig dat een kind dat denkt. Ze zien je ’s morgens al de toiletten schoonmaken en ’s avonds laat nog op het land bezig zijn… Maar daartussen slapen we gewoon hoor! Al is dat in deze weken soms wel iets korter…
De kerk van Serooskerke staat in de steigers. Dat valt op, want hij staat op een markante plek in het dorp. Deze prachtige kerk heeft al heel wat mee gemaakt, want hij dateert al van het eind van de twaalfde eeuw. De stand van de kerk (de toren aan de westkant en het altaar naar het oosten gericht) vertelt ons dat het ooit een Roomse kerk was. In 1583 was er al sprake van de eerste Hervormde predikant.
In de kerk hangt aan de zuidelijke muur een prachtig hardstenen grafmonument van een van de vroegere ambachtsheren van Serooskerke, Philibert van Tuyll en zijn vrouw Vincentia Magdalena van Swieten. De edelman en jonkvrouw staan afgebeeld in een staande, biddende houding, terwijl een hond (het symbool van trouw) aan hun voeten ligt. Behalve het familiewapen van hun families prijken aan beide kanten van het monument zestien kwartierwapens van voornamen.
Het de moeite waard om kerk ook even van binnen te bekijken. Dat kan in juli en augustus iedere woensdag- en zaterdagmiddag, tussen 13 en 17u.
Boerenzwaluw voert jongen. Foto: Wim Wijering.
Deze foto heb ik van internet gehaald. Want ik kan ‘m zelf niet maken. Tot eergisteren hadden we nog alle hoop daarop. De zwaluwen vlogen af en aan, de paardenstal in en uit. Wat ons wel opviel: al een aantal dagen zat er een ekster op het erf, steeds in de buurt van de stal. Eergisteren vonden we een dode jonge zwaluw, met amper nog veertjes, in de hooiruif. De zwaluwen waren nergens te zien, ook in de loop van de dag niet. Overigens; ook de ekster heeft zich niet meer laten zien. We hebben geen bewijs dat de ekster de dader was. Maar we hebben wel een sterk vermoeden.
Het seizoen 2019 ringrijden is begonnen! Bij ringrijden galoppeert een paard door een baan, waarbij de ruiter die er op zit, moet proberen om met zijn lans (een lange stok met een punt) in een ring te steken. In de loop van de wedstrijd vallen er combinaties af en wordt de ring steeds kleiner. Hoe later op de dag, hoe spannender het wordt! Ringrijden is een folkloristische sport, die al heel lang in Zeeland beoefend wordt. Het oudste document waarin het ringrijden vermeld wordt dateert al van 1687. Het is positief dat anno 2019 veel jongeren deze sport beoefenen. Zij zijn vaak net zo fanatiek als de wat oudere ringrijders! Vaak zie je Zeeuwse trekpaarden door de baan galopperen, maar ook andere rassen viervoeters worden tegenwoordig ingezet. De ruiter (of amazone), gekleed in wit tenue, zit overigens zonder zadel op het paard. Best knap; je moet tenslotte blijven zitten. (Wat ik overigens ook heel knap vind, is hoe ze die broek ná de wedstrijd weer wít krijgen. Dat geheim hoor ik graag nog een keer!) Ook het paard ziet er pico bello uit; de viervoeters worden op traditionele wijze versierd, waarbij gekleurde touwen door de manen gevlochten worden. Een vergelijkbare Zeeuwse sport is sjezenrijden. Hierbij lopen de paarden voor een kar, waarop een man en vrouw – gehuld in Zeeuwse klederdracht – zitten. Hij ment het paard, zij probeert de ring te steken. Een lust voor het oog; alle combinaties zien er uit om ‘door een ringetje’ te halen.
Op onze camping hangt een overzicht van alle wedstrijden en demonstraties. Want het is eigenlijk wel een múst om tijdens je vakantie naar zo’n wedstrijd te gaan kijken. Je vindt het complete overzicht plús uitleg en wetenswaardigheden op www.ringrijden.nl.
Naar: (een herkenbare) column van Geert Hekkert, hoofdredacteur vakblad Boerderij, in het gelijknamige magazine, april 2019.
Dit voorjaar is er tot nu toe een uit het boekje. Maar een zorgeloos voorjaar? Niet echt, want de kritische maatschappij en het veranderende klimaat stellen flinke eisen.
In heel Nederland zijn druk op het land. Het is een tamelijk zorgeloos voorjaar. Met dank aan het stabiele, droge weer is het land inmiddels vrijwel overal goed bewerkbaar. Telers hebben de rust om te wachten tot hun percelen optimaal zijn opgedroogd.
Boeren houden zich nu even meer bezig met praktische handelingen als ploegen, kopeggen, kunstmeststrooien, aardappelen poten, zaaien dan met ‘politieke’ zaken als de mestwet, het klimaatakkoord en de landbouwvisie van minister Schouten. De boer is nu boer, zoals vele generaties voor hem dat zijn geweest. De cyclus van zaaien, telen en oogsten staat nu centraal.
Een zorgeloos voorjaar lijkt het. Maar onderhuids maken boeren zich wel degelijk zorgen.
Percelen vergeven met wortelonkruiden, die welig konden tieren door de droogteschade van 2018, zijn dit voorjaar schoon gemaakt met glyfosaat. Maar hoe moet dat dan wanneer dit middel vroeg of laat van het schap verdwijnt? De kritische maatschappij zit het middel steeds dichter op de huid.
Moeten of kunnen we dan weer meer gaan ploegen? Dat is weer niet fijn voor de opbouw van organische stof in de bodem en de uitstoot van broeikasgassen. En ook de almaar strenger geworden bemestingsnormen zijn een kopzorg voor heel wat telers.
De inperking van gewasbeschermingsmiddelen zet de suikerbietenteelt dit voorjaar al voor nieuwe uitdagingen. Hoe gaan de tere bietenplantjes het doen zonder de beschermende coating met neonicotinoïden? Het maakt de bietenteelt hoe dan ook minder bedrijfszeker. En dat is niet de enige zorg van de bietentelers; de suikerprijzen zijn ook nog eens historisch laag. Het is telen op het scherpst van de snede.
Sommige bietentelers proberen de kostprijs te verlagen door dan maar een grondbewerking voor het zaaien weg te laten. Verkeerde zuinigheid? Dat zal deels afhangen van de weersomstandigheden gedurende het groeiseizoen. En die zijn net als de suikerprijzen onvoorspelbaar. Het veranderende, wispelturige klimaat baart alle boeren zorgen. Wordt het weer zo’n droge zomer of krijg ik een wolkbreuk over mijn gewassen?
De boer is prima ingesprongen op de vraag naar zo goedkoop mogelijk voedsel, maar de kritische maatschappij en het veranderende klimaat stellen andere eisen. Daarmee heeft de Nederlandse boer het nu moeilijk. Ook al lijkt het een voorjaar uit het boekje.
 | Hersenspinsels op Heerlijke nazomer |
 | Helen van den Hove op Geen zwaluwtjes |
| Helen van den Hove op We zijn weer open! |
| Hersenspinsels op We zijn weer open! |
| Hersenspinsels op Museum toppers |
